Kleur bekennen

kapstok

We zijn vrij tot op het moment dat we kiezen, van dan af controleert de keuze de kiezer. Aleister Crowley (1875-1947)

“Wat vind jij,” vroeg Brrrr, “Zal ik hem schilderen of niet?” Peinzend keek hij naar zijn nieuw verworven kapstok.

“O nee!” zei ik, “Daar trap ik niet in!” Brrrr keek me verbaasd aan.

“Wat bedoel je?” vroeg hij.

“Nou,” zei ik, “Als ik zeg dat je hem moet schilderen laat je hem toch liever zo. En als ik zeg dat je hem zo moet laten, wil je hem schilderen. En in dat geval,” ging ik verder, “Vraag je me in welke kleur hij geschilderd moet worden. En zeg ik dan ‘wit’ dan wordt het toch een andere kleur. En zeg ik een andere kleur, dan kies je voor wit.”

Ik probeerde zo assertief mogelijk te knikken.

Wat ik ook zeg”, besloot ik, “Het heeft toch helemaal geen zin.”

Brrrr knikte.

“Je hebt eigenlijk ook wel gelijk.” concludeerde hij.

[Nu zit ik me alleen af te vragen of ik dan niet gewoon het tegenovergestelde had moeten antwoorden van wat ik vind. Dan krijg ik altijd precies wat ik wil. Misschien een les voor de volgende keer.]

Standaard

3 gedachten over “Kleur bekennen

  1. Jaartal schreef:

    wat (weer) een heerlijk verhaal…. kan me er elke dag weer op verheugen!!

    en zo nu en dan eens dwars door alle gewoonten heen gaan hè… hou het spannend…. knik naar de kapstok en roep alleen maar vragen ‘ROOD?’

    {Mowl: een rooie kapstok? Ben jij gek?}

    zelfde verhaal, maar dan weer ns anders

  2. Wel praktisch als je elkaar zo door en door kent 🙂

    Aan de andere kant, eens tegen elkaar ingaan geeft ook weer wat leven in de brouwerij 🙂

    {Mowl: knallen mag.}

Laat een reactie achter bij JaartalReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.