De werkelijkheid is een trap die niet omhoog gaat en ook niet omlaag. We komen niet van onze plaats: vandaag is vandaag, het is altijd vandaag. Octavio Paz (1914-1998)

De jongen was druk in de weer met z’n Blackberry. Hij had ’n vleestunnel in z’n oor en onder z’n mouwen en z’n kol kropen kleurrijke tattoos vandaan. Op  dat moment klonk geblaf. Uit z’n broekzak haalde die ’n iPhone.

“Ja?” zeidie. “Hoe is ’t?” Iemand zei iets tegen de jongen. “Ik zat in de trein en ik had geen bereik.” Weer volgde ’n respons. “Ik moet naar ’t buitenland.” zeidie toen. “Voor ’n klus.” De Blackberry was intussen in de andere broekzak geschoven. “Misschien dat ik d’r ’n weekje aan vastplak, zodat we samen terug kunnen vliegen.” zei de jongen. “Okee. Vet.” Hij knikte onzichtbaar. “Doe voorzichtig, hè!”

[Toen ’t gesprek werd beëindigd had ik ’t idee veel informatie te missen.]