De vrouw bleef midden op het kruispunt staan. Er kwam geen verkeer aan, dus dat ging. De man was schrijlings afgestapt. Dat deed ik vroeger ook, tot ik me was beginnen af te vragen waarom eigenlijk. De man had die fase kennelijk nooit bereikt of was er allang aan voorbij.

Met de fiets tussen zijn benen wandelde hij – soort van – naar het bordje op de hoek aan de overkant. Daar stonden nummers op en pijltjes.

“We moeten vijfentwintig hebben,” riep de vrouw, “staat vijfentwintig erop?”

“Wel tweeënveertig,” zag de man, “kunnen we tweeënveertig niet doen?”

De vrouw haalde er een papiertje bij.

“Nee, hier staat echt vijfentwintig. Weet je zeker dat vijfentwintig er niet op staat?”

“Ik zie alleen tweeënveertig.”

“Je moet beter kijken. Er moet vijfentwintig staan. Aan de andere kant misschien?”

De man keek niet.

“O ja,” zei hij, “vijfentwintig. Hier staat het. Je hebt gelijk. Kom je?”