Er kwamen allemaal tasjes en zakken van de achterbank. Er zaten beertjes in, zag ik, en andere knuffels.

“Kom je even helpen?” riep de vrouw door de openstaande deur naar binnen. Er klonk wat gestommel, als ze alles het huis in bracht en weer terugliep naar de auto, die met de parkeerlichten aan voor de woning stond gestald.

Een man kwam naar buiten – haar man, giste ik – voorzien van een embonpoint die verklaarde dat hij voor al het andere met stukken meer begeestering uit zijn stoel zou zijn gekomen. Hij droeg de opdracht van zijn vrouw als een onvermijdelijk deel van zijn bestaan.

Zij had intussen een nieuwe lading speelgoed in haar handen.

“Het is voor Roemenië,” zei ze, zonder dat ik ernaar vroeg. “Voor een kindertehuis daar.”

De man pakte zwijgend zijn deel. De tred waarmee hij zijn beschikking volgde, deed vermoeden dat hijzelf ook naar de Balkan moest.