Even verderop stond een koekblik.

Ik had het al een tijd zien staan, maar het was me gelukt om het te negeren. Tot dusver. Dat moest ook wel, want ik zat net middenin een vergadering. Een online-vergadering, weliswaar, maar toch. Ik kon moeilijk naar het blik gaan om te zien wat erin zat – laat staan dat ik mijn mond volstak met wat erin zat.

Er was een uitweg – ik had hem al bedacht.

Op het moment dat er iemand wat langer aan het woord was en het leek alsof dat nog wel even zou duren, schakelde ik mijn camera uit. Dat was alles – meer was niet nodig. Ik voelde de tevreden glimlach om mijn mond, toen ik opstond om het deksel op te lichten.

Dan hoorde ik mijn naam met “Ben je er nog?” erachteraan. Rap repte ik me terug naar mijn plek.

“Ja hoor,” reageerde ik met volle mond.