Ik haal even deze foto uit de mottenballen om je aan die geweldige jas van me te herinneren. Ik ben d’r heel blij mee.

Als ik ’s ochtends naar mijn werk toe ga is het donker en koud: het vriest. Daarom draag ik ook nog een soort van ski-handschoenen en een dikke das. Mij kan niks overkomen.

Jammer alleen dat de rits van de jas is vast gaan zitten, zodat ik het geval over mijn hoofd aan en uit moet doen. Maar niemand die dat ziet. En bovendien heeft ie ook nog es knopen, zodat ik hem toch goed toe kan doen. Okee, de bijna bovenste knoop is d’r wel vanaf, zodat ik de jas òf halfopen òf tot aan mijn hals toe gesloten moet dragen. Maar verder is ‘r niks mis mee.

Alleen merkte ik gisteren iets — iets, ik weet niet wat.

In de trein op weg naar huis stapten vier jongens. Vier hele hippe jongens. Knappe kopjes, trendy haar, kekke kleding. Helemaal koel, je weet wel. En je weet hoe dat zit met dat soort mensen: als het koud is of nat verschuilen ze zich. Maar zodra de zon schijnt — zoals gisterenmiddag — wagen ze zich op straat. Want hun hippe kleding kan niet tegen koud of nat.

Ik zie ook nooit hippe jongens ’s ochtends op het station. Hippe jongens werken volgens mij ook niet. En zeker niet ’s ochtends vroeg. Da’s meer voor de dommeren onder ons. Zoals ik.

Hoe dan ook: ze gingen koel zitten wezen op twee bankjes, pal naast mijn zitplaats. Hun jasjes nonchalant openvallend. Een flitsende trui d’r onder. En ook nog es een hele moderne broek. Opeens zag ik mezelf zitten, in deze jas, helemaal dichtgeknoopt, das om m’n hals. Gelukkig had ik mijn skihandschoenen niet aan. Die had ik in m’n jaszakken gepropt, zodat die helemaal uitpuilden.

Ik voelde me zo onkoel.

In A stapten we allemaal uit. De vier hippe jongens verlieten de trein na mij. Achter me hoorde ik ze besmuikt lachen.

[Wacht maar, dacht ik. Die jas van mij wordt vanzelf weer hip. Met de eerstvolgende ijstijd. Ik ben d’r klaar voor!]