Zelf vond ik het eigenlijk best wel reuze-interessant werk wat ik nu moest doen. Ga maar na: ik mocht zo’n kek geel hesje aan en mensen vertellen dat ze hun handen moesten ontsmetten voordat ze, met een winkelmandje, het gebouw in konden.

Ik bedoel: het was niet direct mijn levensbestemming – dat wist ik ook wel. Maar het was hartstikke tof om alle mensen weer te zien en te merken hoe blij ze waren dat we terug opengingen.

Eigenlijk en best wel – dat geeft al genoeg nuances. En anders had het die bezoeker wel gedaan, die meteen na binnenkomst melden moest dat het hem aan het oude Oostblok deed denken.

“Daar stond ook vijftien man personeel in een supermarkt, zonder dat iemand een idee had wat ze werkelijk deden,” zei hij.

Ik deed alsof ik glimlachen moest.

“Alle gekheid op een stokje,” zei hij, effectief eliminerend, “maar worden jullie hiervoor betaald?”