“U bent de korting vergeten.” constateerde ik na het bekijken van de kassabon.
“Omdat u geen gratis draagtas bij de wijnflessen hebt genomen.” antwoordde de caissière.
“Nee,” zei ik, “omdat ik m’n eigen tas bij me heb.” Ik hield het ding demonstratief omhoog. De caissière knikte.
“Maar u krijgt alleen korting wanneer u de wijn in de gratis wijntas meeneemt.” Ik zuchtte.
“Dus als ik flessen uit mijn eigen tas haal en in zo’n stomme gratis draagtas doe en die gratis draagtas buiten de winkel wegflikker en dan weer mijn eigen tas gebruik, krijg ik wel korting?”
“Tien procent.” knikte de caissière, blij dat ik het begrepen had.
[Voor de vrouw achter de kassa was de kwestie volstrekt logisch. Wat moet dat heerlijk leven zijn.]
Om dit probleem geheel milieuvriendelijk op te lossen, moet je mét de tas naar buiten, vervolgens ga je weer naar binnen en legt de plastic tas weer netjes opgevouwen op de toonbank. (pfff, al die hoepels waar de middenstand je door laat springen)
{Mowl: of ik ben gek.}
Ze moeten het plastic toch op een of andere manier kwijt he?
{Mowl: blijkbaar.}
De caissière schrijft vast op haar eigen blog “Ën eindelijk begreep de man het. Wat moet dat heerlijk geweest zijn”
{Mowl: je denkt dat ze kan schrijven?}
Een heus drankprobleem
{Mowl: nou nee, ik heb de wijn uiteindelijk wel gekocht. Mét korting, maar zonder tas.}
Geen wonder dat het milieu naar de knoppen gaat. En dat allemaal door de cassières.
{Mowl: de willoze marionetten.}
Tsk, dat begrijp zelfs ik. Regels zijn regels natuurlijk…
{Mowl: Germaanse voorouders?}
Dus even voor mij, een niet blondje,: als je de tas neemt krijg je geld toe, en als je hem niet neemt kost hij geld? Is dat niet net zo krom als: ik was vanmorgen wat later dus ga ik nu wat eerder weg?
{Mowl: dat was mijn punt.}
Ondraaglijk.
{Mowl: zacht gezegd.}
Het is het beste om dit type mensen over de balie heen te trekken, ze de film van Al Gore te laten zien en daarna ze Kafka voor te lezen. Ik hoop maar dat je dat ook hebt gedaan.
{Mowl: euh, ja hoor. Tuurlijk. Vanzelf.}