Er krijste een kraai door de drukke stationshal. Althans, een kraai: zo geloofde ik dat. Ik was, zo meende ik, de enige die opkeek.

Er was verwantschap. Instant.

Het dier was naar binnen gevlogen en had zichzelf gevangen en ik was er vrijwillig ingegaan. Dat was het verschil. En ik wist er weer uit te geraken. Dat ook. Uit het gebouw dan. Maar ik voelde me – zo voelde dat – evenzo gevangen. Dat moment dan. Die dag. Die ochtend. Dat ogenblik.

Afijn.

Ik keek omhoog dus, terwijl ieder ander door leek te lopen naar waar die moest zijn. Ik keek omhoog naar het geluid van de kraai, die misschien geen kraai was. Ik zag hem ook niet, als ik eerlijk ben. Ik hoorde alleen het geluid. Het geluid van een vogel op zoek naar vrijheid.

Waar ben je toch, dacht ik.

Toen vroeg ik me af tegen wie ik het had.