Ik was op het bankje gaan zitten tegenover het beeld van de schrijver en zijn vrouw als onderdeel van een persoonlijke kruisweg met slechts één statie.

In het bovenste apartement in het complex dat zich achter hen bevond opende een balkondeur, die meteen weer op een kier werd gedaan. De vrouw, die ik in de snelte had gezien, bespiedde me, die eigenaardige man op dat bankje.

Als ze bemerkte dat ik haar in de gaten had, sloot ze de deur schielijk en verhuisde naar de slaapkamer. Daar schoof ze de vitrage opzij om vanuit een ander standpunt een glimp van mij op te vangen. Maar ook dit bleef niet onopgemerkt, waardoor ze fluks het gordijn weer toedeed.

“Had ze nou nog maar iets gezegd,” zei ik tegen het beeld, “liefst in plat Amsterdams, dan had je er misschien nog iets moois van kunnen maken.”

Het leek warempel of het glimlachte.