Lajaren

Poëzie is stilte, zoals gras groen is. Willem Jan Otten

Het was nog zomer, dat wel. De man op het grasveld was de grootvader, had ik bedacht, zodat het jongetje dan zijn kleinzoon was.

Hij had een vlieger bij zich, de man die opa was. De jongen kreeg hem in zijn handen, als hij gemaand werd stil te staan.

Grootvader pakte het touw en liep er een eindje mee weg. Hij spande het koord en knikte naar het jongetje, dat met een kort hupje de vlieger de lucht in duwde.

Hij gaf een rukje aan het touw. Met een halve draai viel de vlieger terug op de grond. Het jongetje keek met de handen langs zijn lijf van de vlieger naar zijn grootvader en weer terug.

Ze stonden allebei even stil. Dan liep de man terug naar de vlieger en raapte hem op. Hij gebaarde de jongen om met hem mee te gaan.

De herfst zou nu snel komen, dacht ik.

Standaard

4 gedachten over “Lajaren

Laat een reactie achter bij RenéReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.