Lampje

-“Als je in de stad komt, neem je dan een halogeenlampje voor me mee?”
Wanneer mijn moeder zoiets vraagt, dan doe ik dat. Dus liep ik met twee lampjes in mijn zak naar haar huis. Ik stak de sleutel in het slot en opende de deur. Ik keek recht in het knipperende lampje van het alarm. Verdorie, mijn moeder was niet thuis en had het alarm aangezet. Wat was de code? Ze had me nog zo verteld wat de code was, zodat ik niet in zo’n situatie als deze zou komen.

Lichtelijk in paniek deed ik de deur weer dicht. En op slot. En hoorde toen het alarm afgaan.
Ik kon natuurlijk nu weggaan en doen alsof ik van niks wist. Of naar binnengaan en de lampjes neerleggen. En dan weggaan. Of naar binnengaan en… Het alarm begon op mijn zenuwen te werken. Ik moest proberen het uit te zetten.

[De laatste regels teruglezend, begint het een beetje op een detective te lijken. Maar wees gerust, het blijft eenvoudig een beschrijving van een stommiteit van mij.]

Ik opende de deur weer, haalde diep adem en besloot op mijn gevoel te vertrouwen. Zoals je ook je pincode gevoelsmatig intikt, duwde ik enkele toetsen in. De juisten, leek het – het alarm zweeg.
Opgelucht ging ik naar de woonkamer en plaatste het halogeenlampje volgens de instructies van J. [Op de een of andere manier wek ik bij oudere generaties de indruk alsof ik allerlei dingen kan, waar ik niks van weet: ik word geroepen van computerproblemen tot het vervangen van een halogeenlampje. Ik heb nog nooit een halogeenlampje vervangen. En om de een of andere reden sta ik dan ook weer voor ze klaar - terwijl het niet de eerste lamp of computer zou zijn die door mij naar de eeuwige jachtvelden zouden worden gezonden. Het is een wondere wereld. De oudere generatie zou voor mij gewaarschuwd moeten worden. Daarom had ik ditmaal de hulp ingeroepen van J. En een beetje van A. Okee, twee man sterk advies voor het vervangen van een lampje. Lachen maar!]

Nadat dit was gebeurd (het lampje vervangen, bedoel ik), liep ik door de gang naar de hall. Ineens zag ik de bewegingssensoren knipperen en meteen ging het alarm weer af. Ik rende naar voren en drukte weer op de knoppen. Weer gevoelsmatig. En weer met succes. Het alarm was andermaal gesmoord.

Ik wachtte niet langer, ging naar buiten, deed de deur op slot en vertrok.

Even later belde mijn moeder om me te bedanken voor het vervangen van het lampje.
-“Ach, het was niets.” zei ik, zo achteloos mogelijk.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.