Alles is leegte – nou ja, het grootste deel van wat we zien is niks. Als je al het niets uit de ruimte tussen de moleculen haalt, zou de mensheid zo groot zijn als een suikerklontje, heeft men wel eens berekend. Één mens zou dan ongeveer vier tien miljoenste kubieke centimeter innemen.

Zo goed als niets, dus.

Ik had naar een vrij gewelddadige televisieserie gekeken waar de antagonisten en masse werden kaltgestellt. Het waren de slechteriken, dus dat was niet erg. Zeker niet toen ik de indruk vaststelde die ze per stuk in het universum hadden gemaakt.

Er was nauwelijks iets aan verloren gegaan, moest ik vaststellen. Er was meer niets verdwenen dan iets. Miljoenen keer meer. Ons leven was leegte – wij waren leegte.

Ik voelde me terstond nog nietiger worden dan gebruikelijk. De zinloosheid van dit alles was meer dan evident.

Gelukkig was de serie nog niet afgelopen.