Het is alweer bijna vijf jaar geleden dat we door Astrid en Leo waren uitgenodigd voor een wandeling naar de Millingse Theetuinen.
Het weer was mooi, het gezelschap aangenaam en het fototoestel, als steeds, bij de hand. Knip, deed ik. En nog eres knip. Kiekjes van onderweg, een oeros langs de kant, een kleurrijke veranda.
Zo rond half zes deed ik weer knip. En had Leo vastgelegd. Peinzend en turend. Zoals Leo eigenlijk op elke foto staat.
Soms zou je willen dat je alle omstandigheden van een moment kunt bewaren en terughalen. Hoe het rook, hoe het proefde. Hoe het voelde. Zonder de argeloosheid van die ene tel te verliezen. Dat ene ogenblik, bijvoorbeeld, begin mei 2003, rond een uur of half zes.
Want ineens belde Astrid. Of ik de foto van dat moment nog had. Voor een bidprentje. Want Leo’s hart was plotseling opgehouden te kloppen.
[Het moment dat ik leerde van de dood van een vriend had trouwens geen geur en miste smaak. Het was vooral verdoofd.]
Heel veel sterkte gewenst voor jullie en vooral voor Astrid en haar familie.
Heel mooi stukje en treffend beschreven hoe je dat moment ervaarde. ‘Verdoofd.’ Erg herkenbaar.
Wat schokkend.
Gecondoleerd!
Ik hoop voor Leo dat hij een mooi leven had en voor Astrid dat ze nog af en toe met jullie mag wandelen.
Wow… geconcoleerd
Gecondoleerd. Sterkte. Fijn dat je zo’n mooi moment hebt vastgelegd. Mooi ook dat dat moment herinnerd wordt. Fijn om het goede vast te houden en te herinneren.
Het is een mooi, vastgelegd, moment…mooi om iemand op zo’n manier te herinneren.
tjee.. schrikken zeg. Je moet echt van elk moment genieten, het kan zo afgelopen zijn. Sterkte