Ik moet Jef mijn excuses aanbieden.

Het was hartje zomer (nu ja, het regende aan één stuk door en ik had mijn winterjas al tevoorschijn gehaald – maar op de kalender stond ‘Augustus’) en bij meneer begon het te kriebelen. Vier maanden te vroeg kreeg hij zin in kerstmis. En dat niet alleen. Schaamteloos deelde hij deze abnormaliteit ook nog es met ons, zijn lezers.

Ik noemde hem gestoord. Daarmee leek de zaak afgedaan. Tot gisteren.

Op deze zonovergoten middag (de zomer valt laat, dit jaar) liepen we door de stad toen we opeens een muzikant hoorden. Iemand speelde op een banjo, begeleid door een synthesizer.

‘Hé, muziek!’ dachten we, blij als we zijn wanneer we geen draaiorgel of Chileense dwarsfluitgroepen hoeven te beluisteren. Blij vervolgden we onze weg, in de richting van de vrolijke noten. Die ons overigens bekend voorkwamen. Zeker toen we de muzikant zagen.

-“Let it snow! Let it snow! Let it snow!” kweelde hij, al rammelend op zijn snaarinstrument. Hij droeg een rood-wit mutsje en reed op een rendier. Het was de kerstman, die het winkelend publiek verbijsterd deed staan.

Hoewel – het leek alsof alleen wij deze kerstman prématuré opmerkten. Iedereen om ons heen wandelde door en keek niet op of om.

[Navraag leerde dat het zich hier handelde om Ben the Banjoman. Hij heeft ook speciale outfits voor pasen en sinterklaas. Hij is te huur. Vooruit, z’n telefoonnummer: 0578-610684. Huur hem alsjeblieft, bij voorkeur ver buiten Arnhem!]