Leven

Het belangrijkste in heel het leven is de keuze van het beroep: het toeval beschikt erover.
Blaise Pascal (1623-1662)

“René?” hoorde ik in de trein.

Ik draaide me om en keek in een bekend gezicht.

“Anja?” vroeg ik tegen beter weten in. Verrek, dat was Anja – de natte droom van elke hetero-jongen in mijn studietijd. Ik had nooit geweten of ze zich daar zelf bewust van was. Het verhaal ging in elk geval dat ze de lakens had gedeeld met zo’n beetje de helft van haar doelgroep. Nee, dit was geen laatdunkende opmerking, maar eerder een gevoel van kinnesinne. Ik had trouwens nooit begrepen hoe zij, met zo’n wild seksleven, zo eenvoudig haar tentamens haalde. Nachten had ik over mijn studieboeken gebogen geploeterd. Terwijl zij de punten cadeau leek te krijgen. Ik wil niks suggereren, maar de gedachte aan de mogelijkheid dat ze de docenten ook buiten schooltijd ontmoette kwam in me op.

“Hoe is het met je?” Ik zette de tas neer en ging tegenover haar zitten. Anja begon te vertellen.

Over haar fantastische baan, haar geweldige werkgever en haar enorme succes. Ze had enorm veel vrijheid en een gigantisch salaris. Er waren zat bedrijven die haar talenten wilden kopen, maar na drie transfers besloot ze dat ze het voor gezien had gehouden. Voorlopig bleef ze bij dezelfde baas. Ze wilde ook wel eens meemaken hoe dat was.

Ik knikte en grimlachte. Ik voelde een lichte verbittering bij me boven komen drijven.

“En de liefde?” probeerde ik. Helaas – haar liefdesleven was zo mogelijk nog perfecter. Ze had haar man, alweer jaren geleden, leren kennen op een cruise. Hij was erg knap (“Zoiets als Tom Cruise” wreef ze me in), intelligent en had een eigen zaak. Hij was daardoor vaak thuis, zodat hij haar bijna elke dag kon verrassen met zijn hoogstaande kookkunsten. En, oja, hij had net het diploma sommelier gehaald.

Twee, drie keer per jaar gingen ze op vakantie en tussendoor verbleven ze vaak voor een lang weekend in hun tweede huis in Noord-Italië. Ze dachten er trouwens over om daar binnen nu en vijf jaar definitief naar te gaan verhuizen. Werken was ook zo burgerlijk, niet waar? Het leven is al zo kort en je moest er maar zo veel mogelijk van genieten.

Met elke seconde haatte ik dat mens meer. Eigenlijk wilde ik niks meer horen over dit geweldige succesleven. Ongemerkt keek ik op mijn horloge. Verdraaid! Het zou nog even duren voordat ik op mijn bestemming was.

“En kinderen?” vroeg ik achteloos en uit zorg dat het onderwerp op mijn armetierig bestaan zou komen. “Heb je al een nestje gebouwd?”

Tot mijn verbijstering zei Anja niks, maar keek me aan terwijl haar ogen vochtig werden. Ze wilde wat zeggen, maar haar lippen trilden te zeer. Ineens barstte ze in snikken uit. De hele coupé keek naar ons.

“Sst.” suste ik. Ik pakte een zakdoek (die ik die ochtend gelukkig schoon uit de kast had gepakt) en gaf die aan haar. Anja droogde haar ogen en snoot haar neus.

Hortend en stotend vertelde ze over de jarenlange kinderwens van haar Superman en haar. Ze hadden al van alles geprobeerd, maar niks had mogen baten. Tot ze uiteindelijk, begin dit jaar, zwanger bleek te zijn. Alle dromen leken uit te komen – haar man was meteen begonnen een kinderkamer te maken.

Als een zeepbel spatte alles uit elkaar, toen korte tijd geleden Anja een miskraam kreeg. Dit ging gepaard met dergelijke complicaties, dat de baarmoeder verwijderd moest worden. Sindsdien had ze zich geen complete vrouw meer gevoeld. Ze wist, dat dit vooral tussen haar oren zat. Dat hield haar psychiater haar echter steeds voor.

Ik zette mijn meest empathische gezicht op en vertelde haar dat het me speet voor haar en haar man.

[Toen ik even later de trein verliet, merkte ik dat ik een liedje neuriede. Dit zou een fantastische dag worden.]

Standaard

11 gedachten over “Leven

  1. peer schreef:

    O wat ben jij een slecht mens. Dat wens je toch niemand toe. En het feit dat ze er eerlijk voor uitkomt siert haar ook. Ze had er ook omheen kunnen draaien.

    {Mowl: mijn slechtheid zal ik niet ontkennen. Ik doe er boete voor. Ik schrijf een log.}

  2. rozebeer schreef:

    nee rené…., dat is geen dreigement…dat weet je toch…
    Ik vind je een supervent, dat weet je toch? 😉

    {Mowl: ah. Bon.}

  3. TeeBeeWee schreef:

    En zo zie je maar…..
    Niets is wat het lijkt, geld maakt niet gelukkig en er wáánzinnig goed uitzien is ook niet alles, gelukkig maar…..
    😉

    {Mowl: vooral bij de andere mensen.}

  4. linette schreef:

    Wat een treurig verhaal, dan denk je alles te hebben en het in het leven gemaakt te hebben (iets wat we toch allemaal een beetje nastreven) en dan blijkt je grootste wens niet uit te kunnen komen. Geen wonder dat ze zo hoog opgeeft over al de dingen die ze wel heeft, zo overschreeuw je je grootste droom!

    {Mowl: zo kwam alles toch nog goed.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.