Lijndienst

Mijn ouders plaatsten een levende teddybeer in mijn wieg. Woody Allen

Mijn ouders plaatsten een levende teddybeer in mijn wieg. Woody Allen

“Maar ik snap het niet.” zei het meisje. Ze zat op de schoot van een ander meisje – niet vanwege plaatsgebrek: er waren nog genoeg lege stoelen in de bus. “Waarom wil hij dan niet terug naar Rotterdam?”

Het meisje dat moest antwoorden, stond tegen de rolstoelplaats geleund. Ze had eerst nog een paar kauwbewegingen af te werken.

“Logisch.” zei ze dan. “Daar heeft hij geen leven.” (Eigenlijk zei ze: ‘levah‘, om precies te zijn. Maar dan weer sprak ze eigenlijk alle woorden op haar eigen wijze uit.) Het meisje op de schoot knikte bedachtzaam.

“Vandaar dat lustrum.” zei ze. Het meisje tegen de rolstoelplaats kauwde.

“Het woord zegt het al.” zei ze.

[De volgende halte stapten ze alle drie uit. Ik was bijna met ze meegegaan.]

Standaard

6 gedachten over “Lijndienst

  1. Baloo schreef:

    Brrr, nogmaals.Genoeg over de meisjes, stel ik voor. Het is haast kil van de leegte bij dit onderwerp.

    {Mowl: wie weet wat morgen ons brengt.}

    • @ Baloo.Kil van leegte…Met mijn fantasie zou ik er zo een paar hoofdstukken achteraan kunnen schrijven. Ik vind het juist ontzettend leuk.

      {Mowl: ik leg de wereld voor je neer, zo gezegd, niet?}

      • Baloo schreef:

        Dan heb je, wat bij schrijvers vaker voorkomt, vast een dramatische wending in gedachten. Helaas is het echte leven vaak niet zo fantasierijk, zodat de kille leegte alleen maar groter zou worden …

        {Mowl: hè bah, wat ’n sombere kijk op ’t leven.}

      • Niet per definitie. Zoals de meisjes hier zijn ‘neergezet’ kun je heel veel met humor.

        {Mowl: waar zouden we zijn zonder de gulle lach?}

Laat een reactie achter bij BalooReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.