“O, ik heb wel eens een relatie gehad,” zei hij, “tegen beter weten in, dat wel. Maar uiteindelijk hield het geen stand.”

Hij schudde zijn hoofd.

“Het begint al met een kuchje ofzo, maar waar ik helemaal idioot van word zijn borrelende darmen, rochelende luchtpijpen en ontsnappende gassen uit de je-weet-wel-zone.”

Zijn neus kromp in elkaar.

‘Het gaat me geeneens om die geuren,” zei hij, “Nee, het zijn de afgrijselijke geluiden die dat lichaam maakt. Ik doe er geen oog van dicht. Ik begrijp het ook niet: het is allemaal lucht wat ze laten gaan – daar kunnen ze toch wel wat aan doen?”

“Ik, ik rommel nooit,” zei hij, “want ik eet en adem zorgvuldig zodat er geen overbodige zuurstof wordt ingenomen. En dan hoeft er ook niks uit. Niks moeilijk toch?”

“Nee,” zei hij beslist, “voor mij geen vent meer. Hooguit een opblaaspop – zolang het ventieltje maar goed sluit.”