Margareta’s regen

regen

Beschaving is niet meer dan een verflaagje dat bij de minste regen verdwijnt. Auguste Rodin (1840-1917)

Een vrouw duwde haar vader in een rolstoel over de parkeerplaats. Haar zuster liep naast haar. De regen viel met bakken uit de lucht.

“Ik weet niet waar ik hem heb gelaten.” zei de vrouw, turend over het terrein.

“Staat ie niet daar?” wees de zus naar links. De vrouw schudde haar hoofd.

“Ik dacht meer dat ie daar stond” zei ze en knikte de andere kant op.

Ik zou wel weten waar ik mijn auto had geparkeerd.” mopperde de vader.

“Ja, jij bent overal de beste in.” sneerde de vrouw.

“Je had me niet hoeven ophalen.” zei de man.

“Nee.” zei de vrouw, “Dat had ik niet hoeven doen.”

[Ze duwde de stoel even iets harder. Het drietal zweeg verder. En tuurde. En dwaalde.]

Standaard

3 gedachten over “Margareta’s regen

    • Nou, inderdaad kostelijk, maar achteloosheid zou ik het niet durven noemen. Eerder een chaotische drukte in mijn hoofd, waardoor ik vergeet waar ik mijn auto heb geparkeerd;
      Ik vraag me af of men er niet zo’n soort van op afstand bediende luidspreker zou kunnen inbouwen. Hoef ik maar eens Joehoe te roepen en dan zou de auto kunnen antwoorden “Hier ben ik!!” Zo’n systeem dat enkel op mijn stem reageert natuurlijk, want als alle andere auto’s gaan antwoorden, blijft het alsnog zoeken geblazen.

      {Mowl: ik schreef ‘kostbaar’, niet ‘kostelijk’. Maar dat maakt niks uit. Zeg es – dat chaotische hoofd van je, is dat toevallig blond?}

Laat een reactie achter bij AnneReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.