 |
|
Na enige pogingen legde ze de lepel neer, verschoof de vork naar de linkerhand en pakte het mes.
“Ik kan het niet. Ik snij gewoon.”
Het meisje hakselde vervolgens de pasta in een formaat dat ze beter wist te hanteren. Uit haar gesprek wist ik dat ze 25 jaar was en hetzelfde soort werk had gedaan als de vrouw tegenover haar, ene Marieke.
“Heeft hij nog aan je gezeten?” wisselde het meisje vervolgens moeiteloos terwijl ze de slierten aan haar vork prikte. Marieke, die alles zwijgend had aanzien, fronste haar wenkbrauwen.
“Aan me gezeten?” verbaasde ze zich, “Wie?”
Het meisje veegde haar mond af en nam een slok wijn.
“Maurice natuurlijk.” knikte ze.
Marieke verhoogde haar wenkbrauwen en schudde het hoofd.
“Tuurlijk niet.” reageerde ze verbolgen. Het meisje haalde haar schouders op.
“Mm.” zei ze. “Da’s helemaal niet Maurice.”
[Het verdere verloop van het gesprek was stroef te noemen. Het meisje scheen geen idee te hebben hoe dat kwam.]
Pastasnijers, ongeveer net zo erg als aardappelprakkers.
{Mowl: integendeel – prakken is een culturele uiting.}
whahahaha, wat een heerlijke opmerking…..whahaha
logisch dat het gesprek nu stroef verliep…kan toch ook niet anders na zo’n opmerking…, ik had het eten over haar kop gegooid en was gegaan…..
{Mowl: Marieke wist zich te beheersen.}