Zeus had de mens gescheiden, maar zij hadden mekaar weer gevonden: de jongen en ’t meisje die, als ’n pril stel, verstrengeld waren tot één lichaam met vier armen, vier benen en twee hoofden, zoals ’t hoorde.

“We hebben gisteren trigger finger gespeeld.” zei ’t meisjeshoofd. ’t Jongenshoofd vond ’t geweldig — maar dan zou die alles wat ’t zei geweldig vinden.

“O ja?” zei ’t jongenshoofd. ’t Meisjeshoofd had ook ’n boodschappenlijstje mogen voorlezen, zo lang ’t maar tot ’t jongenshoofd sprak.

“Ja.” zei ’t meisjeshoofd. “’t Was supervet.” De meisjeslippen kusten de jongensnek. “Ik ben ook nog geraakt.”

“Nee.” deed ’t jongenshoofd geschrokken. ’t Meisjeshoofd knikte en wreef daarbij tegen ’t jongenshoofd.

“Ja.” zei ’t. “En toen ben ik op de grond gevallen.” De meisjesmond zocht troost bij de jongensmond. Zachtjes sloten de vier ogen. De samensmelting was compleet. Ik zuchtte.

Waarom moet ik dat nu weer zien? dacht ik.