 |
|
Er rest me slechts een herinnering aan mijn mooie handschoenen.
Ik zie het zo voor me: hoe ik ze op de stoel voor me legde, met de tas erop en hoe ik – toen de trein in A was aangekomen – alleen de tas meenam. Meteen buiten het station had ik in de gaten dat ik mijn liefjes had laten liggen.
Stom!
In de korte tijd dat ik ze de mijne mocht noemen was ik aan ze gehecht geraakt. Aan het speelse vetertje waarmee ik de maat kon aanpassen. De robuustheid van het stoere leer. De warmte en het comfort.
Thuis belde ik meteen de treinmaatschappij – maar het kantoor was gesloten. Ik kon het best een email sturen, zei me het antwoordapparaat. Dat deed ik dan maar.
Nu rest me alleen nog wachten. En de herinnering.
[Zou iemand anders ze hebben gevonden en meegenomen? Ik hoop dat ie goed voor ze is.]
Mooie poezen 🙂 Schijnt dat handschoenen in poezenpels ook heerlijk om dragen zijn. 😀
{Mowl: zeg!}
🙂
{Mowl: gekke gezichten trekken?}
Zo ben ik al minstens drie paar handschoenen kwijtgeraakt… ik durf ze bekant niet meer aan te trekken als ik op reis ga.
{Mowl: gelukkig wordt het zomer.}
Stom!
{Mowl: vertel mij wat.}
Gelukkig heb je de mooie herinneringen nog…
{Mowl: en de foto.}