De man die altijd trappen liep was dood. Iemand had een briefje opgehangen, dat vertelde dat hij negenennegentig was geworden. In het jaar dat de Grote Oorlog eindigde, was hij geboren.

“Hij was een filosoof,” wist het meisje van de bibliotheek. Ze had een boek van hem gelezen.

“Vandaag zullen we het wel niet meer in de collectie hebben,” vermoedde ze. “Hoe heette het ook alweer?”

Ze dacht even na, maar kwam niet op een antwoord.

“Het ging in elk geval over de gevaren van de opkomende islam,” peinsde ze. “Daar wist hij alles van – hij kwam er zelf vandaan.”

We verstilden voor een wijl. Ik vermoedde dat zij, net als ik, in dit moment de mager gespaarde herinneringen aan de ontzielde wijsgeer verzamelde en verkende. Ze zuchtte in elk geval na een poos.

“Er was geen doorkomen aan,” zei ze. “Hij moet wel een heel grote geest geweest zijn.”