“De koek is op?” herhaalde ik. Brrrr knikte. Hij had geen idee dat ie ’n buikspreekpop is geworden, dacht ik. Maar intussen had ie wel ’n punt gezet achter bijna twee decennia samen.
“Ik moet verder.” zeidie. Ik hoorde ’t maar half. “Jij moet ook verder.” zeidie. Ik knikte waar ik had moeten huilen, krijsen en vloeken. In plaats daarvan onderzocht ik de vreemde woorden.
“De koek is op.” herhaalde ik nog es. Brrrr, die Brrrr niet meer was, knikte. En langzaam liet ik ‘m los.
Wat kan ik hierop nu zeggen. Zo erg! Lieve knuffel René.
Och Rene wat vreselijk….
I am hoping that you only had a bad dream
verdomde jammer !!
De stukjes zijn al een hele tijd somber. Blijf wel schrijven, nog een verandering is teveel.
Maar ongelooflijk… ik zit te wachten op de wending in het stukje… het is toch niet waar???
Was mijn sombere gevoel bij je vorige stukje waarheid…. sterkte!