De dierenarts luisterde met ’n stethoscoop. Dan haalde die ‘m uit z’n oren, zoals artsen dat ook op televisie doen.

“’t Hartje klopt niet meer.” zeidie ernstig. Ik voelde ’n arm om me heen slaan. Ik huilde — ’t was lang geleden dat ik had gehuild.

We waren in de avond naar de dierenarts gegaan omdat Miesje ineens ziek was geworden. Ze at niet meer, spoog, was lusteloos en kreunde bij elke ademteug. En zo stevig ze ook gevochten had toen ze niet te lang geleden voor de verhuizing in ’n mandje moest, zo gedwee liet ze zich d’r nu in leggen.

“’t Is niet goed.” oordeelde de dokter. “We kunnen d’r opereren.” Ik schudde m’n hoofd en beschikte daarmee over d’r lot. Met “Nee.” bekrachtigde ik dit nog maar es.

“Ze is dood.” zei de dierenarts even later.