Miserere nobis

Het leven kent pieken en dalen. Vandaag wordt het een dalletje.

Mijn werk heeft besloten mee te doen met de hype. Als heel Nederland aan het teambuilden (pas op voor ver-engelsd Nederlands!) is geslagen, mogen wij natuurlijk niet achterblijven. Dus gaan we vandaag met z’n allen navelstaren in een conferentie-oord op de heide. Voordeel één: het is dichtbij. Ik fiets er zo naar toe. Voordeel twee: ik fiets zo weer terug. Nadeel één: het duurt tot zeven uur vanavond. Het is alweer jaren geleden dat Brrrr en ik zolang van mekaar gescheiden waren.

Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik verwacht groepsgesprekken, grote vellen papier en viltstiften en oeverloos gezeur. Aan het eind van de dag wacht ons een lopend buffet. Wat moet ik met een lopend buffet?

Thuis eet ik elke dag als in een sterrenrestaurant. Vanavond mag ik in de lauwwarm gebakken aardappeltjes prikken en doorgegaarde groenten. Moet ik daar blij van worden? Niet dus.

[Het is net als seks in de tijd van koningin Victoria: gewoon op je rug liggen en aan je vaderland denken, zei de wijze vrouw. In mijn geval denk ik aan de binnengekomen kaartjes van Mamma Mia! Tot morgen. Gedenk mij in uw gebeden.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.