De beste vermomming van alle is precies te zijn wat je beweert te zijn. Alan Bennett

Dat de twee mannen toezichthouders waren, was duidelijk. Ze tuurden namelijk heel scherp de coupé in, droegen een donkerblauwe broek met Apparatuur-Aan-De-Riem en bovendien een lichtblauw overhemd met Toezichthouder op de epauletten geborduurd.

De manier waarop ze me aankeken maakte dat ik me meteen verdacht voelde. Ik piekerde voor welk misdrijf ze me in de boeien zouden kunnen slaan. Ik kon zo snel niks verzinnen, maar reken maar dat zij de waarheid uit me zouden weten te persen. Het waren geen types die zich door een onschuldig uiterlijk – als ik dat al had – in de luren lieten leggen.

Eén van de beide mannen pakte een telefoon. Hij zette het blikje energiedrank (ook dat nog) tussen zijn benen. Toen belde hij een maat.

“Met mij.” zei hij. “Waar zijn jullie?” De locatie werd bekendgemaakt. De toezichthouder knikte ernstig. “Mooi.” zei hij. “Als jullie daar blijven wachten kunnen we misschien nog een kaartje leggen.”

[Dat dit codetaal was voor een Zeer Belangrijke Opdracht wist ik ook best.]