 |
|
“Ga jij maar lekker naar huis.” zei mijn moeder ruimhartig aan het einde van de uitvaartdienst van haar tante die op hoge leeftijd was overleden. Ik had er op gestaan om haar naar het afscheid te begeleiden, zodat ze niet alleen hoefde te zijn. Nu wilde ze naar de koffietafel.
“Je kent er niemand.” verklaarde mijn moeder. “En dan kan ik nog even napraten. Ik heb de familie al zolang niet meer gezien.”
“Weet je het zeker?” vroeg ik nog weifelend. Mijn moeder knikte.
“Ga nu maar.” herhaalde ze geruststellend. “Ik red me wel.”
Ik hoefde verder niet na te denken. Dankbaar aanvaardde ik de liefdevolle geste, kuste mijn moeder en ging naar de uitgang van de aula.
[Dat ik, mijn moeders nadrukkelijke kledingadvies negerend, als enige van de meer dan honderd rouwenden in een verschoten spijkerbroek rondliep en geen colbert droeg heeft misschien meegespeeld met haar gebaar. In elk geval met mijn acceptatie ervan.]
Shit hè dat gevoel, achteraf.
{Mowl: herken je dat?}
Soms is dat gewoon erg prettig, dat moeders gelijk hebben. Te koesteren, deze momenten 😉
{Mowl: laat me raden — je bent er zelf één?}
Zo’n uitvaart waar je van harte welkom bent, mits je de juiste kleding draagt. Tsja…
{Mowl: er stond geen kledingcode op de rouwkaart.}
Oh oh… dus ze was blij dat ze van je af was? Het is toch wat; het jaar is nog maar zo vers…
{Mowl: je brengt het vrij negatief, vind ik.}
Ha-ha, your mother is very tactful.
I dare to bet, your jeans were the main reason.
{Mowl: zijzelf zegt van niet, maar wij weten wel beter.}
LUISTER dan ook beter naar je moeder!
{Mowl: jaha.}