Met de knop op de kast zette ze de televisie aan. Bijna meteen schalde het geluid van een voetbalwedstrijd door de kleine kamer, gelardeerd met de opgewonden stem van de commentator. Een tel later was ook op haarscherp beeld te zien waar de spanning om draaide.

Zwijgend keken we even naar de sporters tot ze het toestel weer uitzette. Ze wees naar haar oren.

“Veel te hard voor mij,” zei ze, “koffie?”

We gingen zitten om ons aan tafel te laten onderdompelen in de weldadige stilte. Alleen het roeren van het lepeltje was te horen.

“Ze zetten hem altijd op sport, wanneer ze hier zijn,” hernam ze, “dus.”

Mijn gedachten waren blijkbaar te evident.

“Ik heb wel zo’n ding, zo’n afstandsbediening, maar ik ben altoos bang dat ik iets verkeerds indruk,” reageerde ze. Ze schudde haar hoofd.

“Ik wacht wel tot ze weer mogen komen,” schikte ze, “na de corona.”