Het leven dient om te klimmen, niet om te dalen. Emile Verhaeren

De man was komen lopen om de trappen te beklimmen. Hij deed dat elke dag. Zijn haren waren witgrijs en hij ging breekbaar krom. Hij wist van de lift in het gebouw – daar was hij al vaker op gewezen – maar daar kwam hij niet voor.

Bij de onderste trede pakte hij de leuning beet. Hij trok zich omhoog, zodat één voet op de plank stond. Daarna bracht hij de andere erbij. Zo ging hij, tree voor tree, stap voor stap, omhoog, tot de eerste verdieping. Daar rustte hij even voor hij verder ging.

Wanneer hij bovenaan was gekomen draaide hij zich om, om weer naar beneden te gaan. Het ging net zo bezonnen en bedachtzaam als omhoog.

Na krap twee uur liep hij het gebouw weer uit.

Mijn collega pakte haar vruchtensapje en stopte het flesje terug in haar tas.

“Zo doen we allemaal wat voor onze gezondheid.” zei ze.