Bestaan is de onstuimigheid van het ontstaan, die zich regenereert en deelt.

Er kwam licht aan het einde van de tunnel. Een weerspiegeling vatte het samen, zo leek het. Ondergronds wellicht, maar verborgen voor het doorgaanse leven. Alleen te zien voor degenen die er in geloofden en een mirakel konden verblijden door het vast te houden in de energie. Een uitbarsting kon voor het oog in een haar verdwijnen, maar een kern van energie blijft altijd in de hand. Iets dat voor eeuwig is zal nooit uiteenspatten in scherven. Het is de energie waar we uit ademen, maar als de energie opraakt, is het een lot.

Twee vrouwen die voor Roderick zaten waren nogal rumoerig met hun stem. Gelukkig had hij zijn lezing net op tijd af voor morgen, voordat ze zouden stoppen. Hij had zich de laatste dagen in de rondte gewerkt om het af te schrijven. Er leek geen touw aan vast te knopen, wat er in zijn hoofd afspeelde. Het vuur had zich aangewakkerd in het diepste van zijn ziel. Dat moest wel. Een vaart die zich zonder schommel wist te verbinden met de woorden die hij nodig had. Een theorie is alles waar de mensheid op bestaat. Het delen ervan was een noodzaak, die hem boeide. Het intrigeerde en knaagde tot in de late nachten en ging door tot aan de dauw.

“Ik wil niet meer. Het smeken heeft mezelf verandert in een tol die eist en alleen maar meer wil. Bovendien is m’n kracht op. Zelfs de leegte heeft nog meer bestaan dan ik.” “Je bent verdronken in de leegte Elizabeth, het zou weleens een midlifecrisis kunnen zijn.” “Het is de beruchte faam die mezelf opvreet, voornamelijk het geïsoleerde gedeelte ervan.”

Roderick’s ogen glunderden voor even. “Zou het, nee toch, of wel.” mompelde hij rustig. Z’n gezicht schitterde als een parel die verankerd lag in de oceaan. Nu dreef het letterlijk over zijn gezicht. De conversatie leek ten einde, want de vrouwen liepen naar de deuren om uit te stappen. Hoogstwaarschijnlijk was dit hun halte. Eén van de vrouwen droeg een pruik, die tussen de deur bleek te steken. “Zie je wel!”

De metro reed nou weg en al dat Roderick kon aanschouwen waren flitsen van een energie, die twinkelden in z’n ogen.