Er zijn er meer voor wie de dood een onlosmakelijk deel is van het leven. Het is alsof het onvermijdelijke einde een aanvechting wekt die de simpele nieuwsgierigheid in de schaduw stelt.

“Het is geen thanatos,” bezwoer ze me, alsof ik dat niet wist. Ik knikte maar en liet haar spreken.

“Ik weet dat tijd een illusie is en wie weet alles wat we ervaren, maar hier ben ik, gevangene dezer fantasie en gefascineerd over de tijd nadien.”

“De tijd nadien?” waagde ik te onderbreken.

“Ja,” zei ze, “wat gebeurt er als ik de ogen sluit? Voor altijd, bedoel ik. Wat gebeurt er dan met mijn ideeën, mijn herinneringen, bijvoorbeeld, die ik mijn hele leven zo zorgvuldig heb opgeslagen?”

Daar had ik over nagedacht.

“Misschien bestaat er wel een Bibliotheek van Memorie,” suggereerde ik, “waar alles is bewaard en gecatalogiseerd.”

Ze glimlachte fijntjes.

“Tijd voor vakantie, dunkt me,” zei ze.