Brrrr is er nog ondersteboven van.

We liepen door het park, hij en ik. Langs een meertje hoorden we gesnater en gekras. We keken en zagen aan de overkant van het water een eend vechten met een kraai.

-“Och, kijk toch!” bracht Brrrr uit. Ik keek. De kraai had het voorzien op één van de kuikentjes van de eend. Maar de eend liet dat niet zo een-twee-drie gebeuren en verdedigde haar kroost uit alle macht. Ze ging in de tegenaanval en trok de kraai bijna onder water. Gelijkertijd duwde ze haar gebroed verder het meertje op.

Buiten krachten wist de kraai zich los te maken uit de greep van de eend. Krassend vloog hij weg, laag over het land. De eend zwom meteen naar haar kinderen en controleerde of iedereen er nog was.

-“Die kraai probeerde een kuikentje te pakken!” stamelde Brrrr. Hij heeft een week hart. Het had geen zin om nu te spreken over ‘de regels van de natuur’ of ‘de biologische drang van overleven’. Hij zag alleen maar die grote boze vogel die het had begrepen op lieve kleine kuikentjes.

(We zijn op een bankje gaan zitten. Bijkomen. Het duurde wel even voordat Brrrr in staat was verder te gaan.)