Nazit

Fictie verlicht de waarheden die door de werkelijkheid werden verduisterd. Jessamyn West

We zwaaiden naar elkaar. Daarmee was de videovergadering afgelopen. De meesten beëindigden het gesprek, behalve I. en ik. Het werd mijn eerste elektronische nazit.

I. zat thuis – de zon penseelde een zachte gloed op haar gezicht, zoals ik die nooit onder de tl-schijn op kantoor had gezien.

“Heb je last van de regen?” vroeg I., “het plenst hier op het dak.”

“Ik hoor er niks van,” antwoordde ik.

Ze vertelde over het thuiswerken, dat nu weer zoveel mogelijk was geboden.

“Donderdag kom ik weer,” zei ze, “ik zal blij zijn als ik er weer eens uit kan.”

Ze vroeg hoe het met de collega’s ging en vertelde een roddel die ik nog niet had gehoord.

“Maar niet verder vertellen, hoor,” zei ze. Ik beloofde te zwijgen.

“Nou,” zei ze, “tot donderdag dan maar.”

We verbraken de verbinding.

Het is toch niet hetzelfde, dacht ik, toen ik mijn telefoon weer opborg.

Standaard