Negentig seconden

Ik denk in Kunst, maar specifiek in Films, mensen proberen hun eigen bestaan te bevestigen. Jim Morrison (1943-1971)

Bij de Kunstuitleen lag een oproep om mee te doen aan een nieuw filmfestival.

Nou ja, nieuw – het Woeste Weduwe Film Festival is eigenlijk een voortzetting van het gelijknamige festijn dat vorig jaar al eens eerder schijnt te zijn gehouden. Maar daar weet ik niks van.

Maar goed. Iedereen mag dus meedoen en een zelfgemaakt filmpje inzenden. En dan kun je de eerste plaats winnen. En dan heb je, nou ja, goed – dan krijg je een prijs. Of Award, zoals dat zonodig moet heten.

Je begrijpt: ik ben meteen aan de slag gegaan. En niet zonder trots presenteer ik dan ook hierbij mijn inzending. Ik ben er zelf erg tevreden mee.

De mini-documentaire (want in die klasse zou ik hem wel willen indelen) is muzikaal en romantisch tegelijk. Er zit spanning in en gedragenheid. En het laat je onvermoede kanten van het leven zien. Zonder overdrijving zou ik de rolprent de Brokeback Mountain van zijn soort willen noemen.

[Ga d’r maar es lekker voor zitten. Niet met je ogen knipperen, want het drama duurt maar anderhalve minuut.]

Standaard

7 gedachten over “Negentig seconden

  1. Ook ik moest door het zakje meteen aan American Beauty denken.

    Nou. Eh. Pas op Ang Lee, Charlize Theron en Kate Moss, want jullie patent op de Oscars van 2007 is verkeken met dit prachtstukje.

    {Mowl: de eerste erkenning is binnen.}

  2. Dat plastic zakje deed me eigenlijk meer aan American Beauty denken als aan Brokeback Mountain. Daarbij heb ik ook geen homofiele cowboys kunnen waarnemen, alleen een rennende meneer met onduidelijke seksuele voorkeur.

    {Mowl: het is allemaal allegorisch, natuurlijk.}

  3. Anne schreef:

    ‘k Vraag me af als je de opzwepende muziek zou vervangen door rustige muziek, dit filmpje niet zou kunnen gebruikt worden in de slaapkliniek als behandelingsmethode bij slaaploosheid.
    Ik bedoel dit niet negatief hoor, maar ik vond het filmpje eigenlijk best rustgevend. Gaf me een beetje een Jacques Tati gevoel.

    {Mowl: rust plus ritme – dat is de stijl van Mowl.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.