“Ik ben grootmoeder geworden,” jubelde ze. “Gisteren.” Ik feliciteerde haar – het leven gaat tenslotte door.

“Alles goed met de moeder?” vroeg ik, “En de vader?”

Ze knikte.

“Allebei prima. En de kinderen ook,” zei ze.

“Kinderen?” vroeg ik. “Meervoud?”

“Twee jongens,” zei ze, “David en Noah.”

“Mooie Bijbelse namen,” vond ik, “het zullen vast ook prachtige kinderen zijn.”

Ze vertrok haar gezicht en wankelde met haar hand.

“Mwah,” deed ze.

“Mwah?” herhaalde ik, “hoe dat zo?”

Ze boog naar voren.

“De moeder is half Colombiaans, half Frans,” zei ze, “en de vader half Duits en half Frans. Ze hebben enorme neuzen.” Ze keek alsof ze me zojuist de mogelijke lelijkheid had verklaard.

“Ai,” zei ik, maar slikte mijn ingebakken waardeoordeel gelijk weer in. “Grote neuzen kunnen ook best mooi zijn.” Geen idee waarom ik dat zei.

De grootmoeder twijfelde.

“Het zal dat Franse zijn,” opperde ze, “dat met die neuzen.”