“Niet aankomen! Niet aankomen!” gebaarde de vrouw naar de man die zichzelf gevangen had in de draaideur. Hij hield meteen op met duwen.

“Niet aankomen,” prevelde hij.

“Hij gaat vanzelf,” mimede de vrouw. Ze knikte erbij als om de man te bemoedigen. Die knikte met haar mee.

Inderdaad zette het mechanisme zich langzaam in werking en begon het tourniquet te draaien, waardoor de man het gebouw in kon.

“Niet aankomen,” herhaalde hij tevreden.

De vrouw bewoog hem naar de desinfectiezuil.

“Waar is je kapje?” vroeg ze. Ze gebaarde een streep over haar mond. “Je moet wel je kapje voor.”

Met één hand haalde de man een masker uit zijn zak, terwijl de vrouw zijn andere onder het pompje hield.

“Kijk, schoon,” zei ze, waarna ze de elastiekjes om de oren van de man probeerde te binden.

“Verdorie,” deed ze, toen het niet in enen lukte.

“Niet aankomen,” zei de man.