Sinds 2 november ben ik mezelf niet meer. Ik ben narrig, cynisch, sarcastisch. Brrrr zegt het ook.

-„Wat ben jij narrig, cynisch en sarcastisch.” zegt hij. Hij heeft gelijk.
-„Ik ben bang.” antwoord ik dan.

Ik weet me in goed gezelschap. Theodor Holman is bang. Max Pam is bang. Ayaan Hirsi Ali is bang. Niet de minsten, als ik het me mag veroorloven. Maar eigenlijk wil ik me niet aan dit gezelschap spiegelen.

Goed, er gebeuren dingen die niet onbesproken mogen blijven. Waakzaamheid is geboden. Je ogen sluiten uit den boze.

Maar bang zijn is dom.

„Angst essen Seele auf” sprak Ali in de gelijknamige film. En gelijk had ie.

Want die extremistische moslims of ultra-nationalistische Nederlanders zijn gelukkig een minderheid. Een gevaarlijke, maar zeer kleine minderheid.

In de stad kwamen we P tegen.
-„Wat ben jij narrig, cynisch en sarcastisch.” zei hij. Ik knikte. Ik was nog steeds bang.
-„Ik wil niet meer bang zijn.” zei ik.

Even verder zagen we deze mensen achter een kraampje. Het waren moslims met een boodschap. Liefde voor iedereen, Haat voor niemand.

Soms kunnen problemen zo makkelijk worden opgelost.

[Dus vanaf vandaag ben ik weer als vanouds. Ik doe m’n best tenminste. En als het me eens een keertje niet lukt, zeg het me dan maar. „Wat ben jij narrig, cynisch en sarcastisch.” Ik zal aan me werken.]