Nozili

zino

Opvoeden is een nieuwe generatie proberen te vullen met de eigen vooroordelen. Simon Carmiggelt (1913-1987)

Jonge ouders jeuken.

Zeker die moderne, die met een glimmend gezicht staan toe te kijken hoe hun duivelsgebroed de wereld om zich heen verrabbezakt.

Zo niet Karin en Faycal. (Dat we 34 – vier-en-der-tig! – kilometer hebben gefietst om bij hen te zijn doet niet terzake, maar wil ik niet zonder enige trots vermelden.)

Ze hebben drie kinderen. En in tegenstelling tot andere huishoudens betekent dat niet dat de kinderen het centrum van het heelal zijn.

“Mamma!” riep de zoon vanuit het huis. “Mamma!” Karin scheen het niet te horen.

Er werd weer geroepen. En nog eens. En nog een keer. Karin praatte onverstoorbaar door.
Faycal keek haar aan.

“Je wordt geroepen.” constateerde hij.

Zuchtend stond Karin op uit haar stoel.

“Ik hoopte dat het wel over zou gaan.” zei ze.

[Kijk, dat vinden we nou getuigen van een uitstekende kennis van de kinderziel. Die kinderen komen wel goed terecht.]

Standaard

2 gedachten over “Nozili

  1. Misschien hadden ze gehoopt dat jullie er twee achterop de fiets mee naar Arnhem zouden nemen. (Passen ze eigenlijk door het kattenluikje?)

    {Mowl: als je hard genoeg duwt krijg je alles overal door.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.