 |
|
Je had mijn gezicht moeten zien toen ik door mezelf werd gebeld. En nog steeds snap ik niet wat er is gebeurd.
Het zat zo: ik was overgestapt van de ene telefoonÂmaatschappij naar de ander. En ik kon mijn oude nummer daarbij houden. Het was een kwestie van een formuliertje en een paar dagen, zeiden ze.
Sindsdien belde ik regelmatig mijn oude nummer om te kijken of ie al was overgezet. Maar d’r gebeurde niks. Tot gisteren.
Kort nadat ik weer es had gecontroleerd hoe het stond met de nummerÂportering (ik kan al in telecom-jargon praten) werd ik teruggebeld. Door mezelf dus.
Nou ja, in elk geval door een meneer die belde met mijn nummer. En die me vertelde dat ie dat nummer – mijn nummer! – al zeker een jaar gebruikte. En dat mijn nummer dus al die tijd al zijn nummer was – ook toen ik er nog gewoon zelf mee belde.
Ik geloof dat ik een hele suffige indruk maakte toen ik ophing. Ik had in elk geval hoofdpijn.
[Ik ben gewoon een beetje bang om de telefoonmaatschappij om opheldering te vragen. Straks blijk ik geen eens te bestaan.]
Ja, de technologie van tegenwoordig schept een hoop twijfels en onzekerheden. Vroeger was het leven nog zo gemakkelijk….
{Mowl: sinds we kunnen kiezen kennen we alleen maar problemen.}
Maar als jij niet bestaat, wie schrijft dan deze stukjes? De eerste eigenaar van jouw nieuwe telefoonnummer?
{Mowl: ik zou me meer zorgen maken als ik stukjes zou lezen van iemand die niet bestaat.}
Zolang je geen schild krijgt als een kever, valt het misschien nog wel mee…
{Mowl: dit is opbeurend bedoeld?}
Alsof je in de twilightzone leeft. Eeeeenng!!!
{Mowl: ba da, loo da, ba da loo da}