Omdat ik een nieuwe functie krijg moest ik op scholing.

Je kent dat wel (of je kent het niet): veel blabla. Vooral van mensen die zichzelf heel graag horen praten. Ach, het zal allemaal wel erg zinvol zijn. Maar de voornaamste reden dat je zo’n dag doorhoudt is natuurlijk het Hoogtepunt van de dag.

De lunch.

Hoewel het meestal niet meer is dan een soepje, wat broodjes en de onvermijdelijke kroket, geeft het je toch nè´ dat idee dat het leven waard is om geleefd te worden. Wellicht zegt dit meer over mijn leven dan me lief is, besef ik me nu. Maar goed.

Toen om half één bekend gemaakt werd dat we konden aanschuiven, opende ik m’n ogen en schuifelde – achter mijn studiegenootjes – naar de eetzaal.

Eerste misser: dit was geen eetzaal maar een restaurant. Met echt servies en linnen. Toen we gingen zitten kwam een heuse serveerster informeren of we een soepje wilden. Nee dank je. Ik wist dat ik aan een broodje kaas en een broodje kroket genoeg had. Vriendelijk wees ik het aanbod van de hand.

Mijn tafelgenoten – blijkbaar niet zo ervaren in de aangeboden lunches – wilden maar al te graag een bordje proeven. Ik besloot te wachten tot ze hun groentesoep met ballen hadden voorgezet gekregen.

Tweede misser: er kwam een goedgevulde minestrone. Nou ja – op dat moment dacht ik nog dat de zogeheten kok was uitgeschoten met het zakje soepgroenten.

Ik besloot op te staan en mijn broodjes te scoren bij het buffet.

Derde misser.

Goed, er was inderdaad een buffet. Maar daar was alles mee gezegd. We konden een keuze maken uit diverse salades, tonijn en een assortiment kazen. Vervolgens kon er een keuze gemaakt worden voor de reebout met aardappelpuree en een gestoofd peertje. Om maar es wat te noemen. Of, voor de liefhebber, beenham. Twee koks stonden klaar om het geheel wat cachet te geven.

Ik ben drie keer teruggekomen.

[Jammer dat er geen wijntje bij werd geserveerd. Da’s weer die typische Hollandse zuinigheid. Over een maand is de volgende scholingsdag.]