Ochtendgloren

De jongeman naderde me in een hip, zwart kostuum, zijn colbert fladderend door zijn energieke tred. Over zijn linker­­­schouder hing een reistas — hij was vast en zeker op weg naar een meeting in Londen of New York, bedacht ik me.

In zijn rechter­­hand droeg hij een halve thermos­­­fles van Starbucks mee. Ik wedde dat ie de koffie­­bonen speciaal uit het buiten­land had laten bezorgen en vanmorgen zijn design­machine een Café Estima Blend of een simpele Breakfast Blend had laten maken. Zo zag hij er wel uit, voor mij.

De aanblik van de tegemoet­­­komende jongeling benauwde me. Straks kwamen we dicht genoeg bij mekaar om mekaar te begroeten en wat dan? De kans was groot dat er bij mij zo’n dicht­­geknepen of piepend “Hai” uit zou komen waarmee ik mezelf on­sterfelijk belachelijk zou maken en meteen weggezet als loser eerste klas.

Ik haalde diep adem en besloot het lot zijn werk te laten doen.

Op het begroet­­­­moment hoorde ik mezelf krachtiger en nonchalanter dan ooit “G’morgen” zeggen — exact gelijk getimed met zijn krachtige en nonchalante “G’morgen”. Precies goed. Niet te luid, niet te zacht. Niet haperend, maar vloeiend. Als een succes­volle man van de wereld.

Even, heel even, waren de jongeman en ik gelijk.

[Zo voelde dat, tenminste. Tevreden stapte ik verder. Deze dag kon beginnen.]

Standaard

3 gedachten over “Ochtendgloren

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.