Het gezin zat aan tafel – het was rond etenstijd. Ik vertraagde mijn ommegang.

De hoofden van de aangezetenen – met zijn hoevelen waren ze? Ik schat een half dozijn – waren gebogen en de ogen leken gesloten. De handen rustten gevouwen tegen de tafelrand.

Men bad.

Begrijp me goed: ik had het eerder gezien en, sterker nog, herinnerde me hetzelfde uit mijn jeugd – maar dat was het ook in mijn wereld: een archaïsch iets, uit de tijd wellicht, maar blijkbaar toch nog volledig animato.

Ik voelde me getuige van een verloren verleden, beschaamd bijna dat ik dit schaamteloos bekeek. Maar omdat ze niemand zagen, bleef ik nog even dralen voor ik verderging.

Bij het huis ernaast woonden Brabanders, zag ik. Ze hadden een carnavalsvlag opgestoken voor het raam.

We zijn allemaal naar iets op zoek, kon ik niet nalaten te denken, voordat ik begreep dat ik het over mezelf had.