Ondertussen in Arnhem

de wereld is groter

De meerderheid heeft nooit gelijk. Nooit, zeg ik je! Het is een van die maatschappelijke leugens waar je als vrije en intelligente man wel tegen moet rebelleren. Wie zijn de mensen die de grootste groep van de bevolking vormen — de intelligenten of de dommen? Ik denk dat we het erover eens zijn dat het de dommen zijn, ongeacht waar op de wereld, het zijn de dommen die de overweldigende meerderheid vormen. George Bernard Shaw (1856-1950)

Het zijn ongekende zomerse dagen. De zon triomfeert en de temperaturen stijgen tot ongekende hoogten.

De activiteiten beperken zich noodgedwongen tot de minst inspannende – maar daarom niet minder aangenaam.

Een concert in het park, bijvoorbeeld. Met een flesje rosé onder handbereik. Luisteren en genieten in de schaduw van de overhangende takken.

Er is niks aan de hand. Ook de condensstreep die een straaljager achterlaat in de blauwe lucht wordt normaalgesproken alleen maar opgemerkt.

Maar dit keer schrik ik wanneer ik het geluid van het jachtvliegtuig hoor. En ik denk aan een journalist, zo’n 3400 kilometer van hier vandaan, die het gebrul van de straalmotoren te vaak hoort en voor wie de betekenis ervan lang niet zo onschuldig is.

[Ik ben geen politieke analist, dat laat ik over aan zij die scherper kunnen formuleren dan ik. En deze oorlog (net als elke oorlog) treft met name de onschuldigen – daar hoef je me niet van te overtuigen. Ik had ook graag wat leukers geschreven. Soms kan dat niet.]

Standaard

6 gedachten over “Ondertussen in Arnhem

  1. Steve schreef:

    Vrolijkheid en Ellende wisselen elkaar af, afhankelijk van tijd, plaats en periode. Wat de straaljager het ene of andere moment, op de ene of andere plek, of voor de ene of andere persoon oproept kan inderdaad wezenlijk verschillen.

    {Mowl: het is een schizofrene situatie.}

  2. Bedankt voor je goede wens, Anne.
    Rene geeft me teveel eer ( nou ja, eer, ik geloof dat journalisten soms net zo hoog worden aangeslagen als advocaten ). Ik ben geen journalist, maar een historicus die een weblog bijhoudt en af en toe (opinie)artikelen voor met name Nederlandse kranten schrijft. Ik ben hier niet om verslag van de gebeurtenissen en ontwikkelingen te doen, maar omdat ik ervoor gekozen heb – alweer elf of veertien jaar geleden – om hier te wonen, te trouwen en onze kinderen groot te brengen. De artikelen en het weblog zijn grotendeels een uitvloeisel daarvan. Ik waag mijn leven echt niet voor een stukje met mijn naam erboven in de krant. In tijden van oorlog zoals vandaag schrijf ik alleen wat ik vanuit mijn eigen huis – in de nabijheid van mijn gezin en de ‘bunker’ in ons huis – kan schrijven.

    {Mowl: eerst schreef ik ‘schrijver’. Toen ‘weblogger’. Toen ‘onderzoeker’. Uiteindelijk heb ik er maar ‘journalist’ van gemaakt. Weet je, Bert, je veroorzaakt bij mij een gigantische identiteitscrisis. Blijf dat vooral doen.}

    • Voor buitenstaanders als wij is de hele toestand daar onbegrijpelijk. Mijn eerste reactie is dan ook, wegkomen daar! Maar als ik er dan wat dieper op in ga, dan realiseer ik mij dat indien dezelfde situatie zich hier in mijn Vlaanderenland zou voordoen, ik helemaal niet zou weggaan. Hier woon ik en ben ik thuis en niemand zal mij wegjagen van mijn stukje vaderland.
      Het is zoals ik ergens las op Bert’s blog, er is genoeg grond voor iedereen. Waarom niet iedereen gewoon een stukje grond geven? Maar zo simpel zal het wel niet liggen.

      {Mowl: er zijn duizenden meningen. Ik kan me goed in de nuances van Verbaljam vinden.}

  3. Anne schreef:

    Hopelijk komt hij er veilig uit. Allemaal goed en wel dat journalistiek gedoe, maar om er je leven te gaan wagen? Kweet het niet hoor.

    {Mowl: hij is er vooral vanwege vrouw en kinderen.}

Laat een reactie achter bij SteveReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.