Omdat het rond de jaarwisseling was, kwam het gesprek op de zorgverzekering. Hij begon te grinniken en legde meteen maar uit waarom.

“Je weet toch dat ik een coffeeshop heb gehad?” veronderstelde hij. “Dat was zo typisch toen, weet je wel,” ging hij verder, “dat er van alles verboden was, maar toch werd gedoogd. Zo ging dat in die tijd. Oogjes dicht en snaveltjes toe.”

Hij knikte met een grijns.

“Maar het ziekenfonds deed daar niet aan mee. Net als prostituees weigerden ze mensen als ik. Dus vroeg ik maar een uitkering aan. Voor de verzekering. Maar ja, dat was natuurlijk weer niet volgens de regels van de soos.”

Dat de bulderlach zo zou openbarsten was een kwestie van geduld.

“De jongens van de narcotica zijn never nooit bij mij geweest, maar de sociale recherche stond meteen op de stoep.”

Hij smoorde langzaam.

“Ja, nu lach je erom,” zuchtte hij.