In de buurtsuper stond een lange rij voor de twee kassa’s. De klanten hadden zich keurig aan de regels gehouden: iedereen een mandje, mondkapjes voor en voldoende afstand tot elkaar. De vrouw die aanschoof achter me keek bedenkelijk. Ze had pech: ik was in een lollige stemming.

“Wat een heerlijke manier van onthaasten,” zei ik haar, “rustig wachten op je beurt en nergens aan hoeven denken is zo ontspannend voor de geest.”

Ze leek niet bijzonder onder de indruk van mijn bemoediging. Ze trok in elk geval een wenkbrauw omhoog en een mondhoek omlaag.

Ik draaide me terug naar voren en probeerde dat ook. Dat valt nog niet mee, dacht ik. Ik keek in mijn mandje.

“Shit,” riep ik. Alle hoofden draaiden mijn kant op.

“Ik ben nog wat vergeten,” mompelde ik, terwijl ik uit de rij stapte. De vrouw achter me schoof meteen aan.

“Bof jij even,” gniesde ze.