“Ze hebben de trap in de grondverf gezet.” constateerden we, terwijl we ons door een half geopende deur bogen.

“Dan kunnen we niet naar de wc.” ontdekte Brrrr.
“Verdorie.” zei ik.

Daarom gingen we even later naar de buurt-Chinees. Er was een terras en eten. En zolang we hier zaten konden we vrij gebruik maken van de toiletten. We bestelden een kan water en vroegen om de kaart.

Het terras was rustig gevuld. Een oudere dame verscheen met een jong meisje. De dame was blank, het meisje vertoonde Aziatische trekken.

“Ga hier maar zitten, meisje.” zei de dame. Het meisje trok een stoel achter een tafel en hees zich erop. Een serveerster kwam toegelopen.

“We willen graag een sinas. En een hapje eten.” zei de dame. “Mag ik het kaartje?” Met een zakdoek, die ze ergens vandaan had gehaald, wapperde ze over de tafel. “Zo.” zei ze in zichzelf en borg het doekje op.

Toen de serveerster de frisdrank kwam brengen, vond de dame het nodig een en ander toe te lichten.

“Ze is van mijn dochter.” zei ze tegen de serveerster. “En vandaag kreeg ik haar in mijn schoot geworpen.” Niet zonder liefde keek ze naar haar kleindochter. “En toen dacht ik: ‘Waar kan ik met haar naar toe?’ Vandaar dus.” verklaarde ze haar aanwezigheid. De serveerster knikte. Het meisje zoog aan haar rietje.

“Weet jij hoe ik je papa noem?” vroeg ze even later. Het meisje schudde haar hoofd.
“Schoon-zoon.” zei de dame. “En wat zeg ik tegen je mama?”
“Dochter.” wist het meisje. De dame knikte tevreden.

“Goed zo.”

[Het bestek werd even later gebracht, opgerold in een papieren servetje. Het meisje wilde het op de tafel leggen. De dame pakte het af.

Het meisje deed wat haar werd gezegd en zweeg. Ze leek zich te schikken in haar tijdelijke lot.]