De werkelijkheid kun je niet opschrijven. Die is zo verbijsterend dat niemand ’t geloven zou. Simon Carmiggelt

Ik ontmoette eens een schrijfster. Ze was beroemd in Amsterdam – ze had boeken uitgebracht en stond wekelijks met een column in de krant – maar ze was voor de gelegenheid (en tegen een bepaalde gage, vermoedde ik) naar het Oosten afgereisd om over schrijven te praten.

Tenslotte wist ze daar het meeste van.

“Ik was altijd een groot bewonderaar van Simon Carmiggelt,” zei ze. Haar gezicht verried dat dat voltooid verleden tijd was. Voor alle duidelijkheid schudde ze haar hoofd alvast. “Hij schreef van die mooie stukjes, recht uit het leven,” zei ze.

Ik was nu al bang voor wat er komen ging.

“Maar toen bleek hij alles verzonnen te hebben,” zei ze, alsof ze zojuist Brutus had ontmaskerd. Haar nek, die zich even strekte, boog allengs om het hoofd te laten zakken.

“Toen was mijn liefde voorbij,” besloot ze.

Ik zag nu pas dat ze een heel spits gezicht had.