Een man volgde een jonge vrouw omdat hij zeker wist perfect te zijn voor haar. Hij stal haar telefoon, hackte haar accounts en luisterde de gesprekken af die ze had met haar vriendinnen om alles van haar te weten te komen. En passant ruimde hij ook nog haar ex op, die hij – om een lang verhaal kort te maken – in de bossen verbrandde.

We keken aflevering na aflevering, Lief en ik – want dit was niet echt, natuurlijk; dit was een televisieserie.

“Heb jij dat eigenlijk ook gedaan?” vroeg Lief – veel later, toen de nacht was gekomen en in bed de getemde gedachtes waren ontketend. Hij zei het zacht, bedachtzaam, alsof het even had geduurd voordat hij de juiste toon had gevonden en de geschikte zin geconstrueerd.

“Wat?” vroeg ik farizees.

We wogen allebei de volgende stilte. Elk woord kon er nu een teveel zijn.

“Ik ook niet,” zei Lief tenslotte.