Op stap

reizen

Het leven is een trage trein. Johan Daisne (1912-1978)

Het jonge gezin ging een dagje treinen.

Papa tilde de wandelwagen naar binnen. Moeder en dochter kwamen er hand-in-hand achteraan.

“Dit zijn de kaartjes.” zei papa tegen de dochter. “Als straks de conducteur komt moet je die laten zien.” Hij gaf haar de biljetten die ze stevig vastpakte. Toen klonk het vertreksignaal en sloten de deuren. Het meisje trok de zitting van een klapstoel naar beneden en klom erop. Om het vertrek beter te bekijken, dacht de vader.

“Kom maar hier.” zei hij, “Bij de deur, daar kun je het beter zien.”

De blik van zijn dochter was vol van typische meisjes-minachting.

“Ik ga gewoon zitten, hoor.” zei ze, waarna ze de kaartjes uit haar hand liet vallen.

[Papa moest bukken om ze weer op te rapen. Zijn dochter keek naar de moeder. Ze leken mekaar te begrijpen. Ik moest aan ‘The Omen’ denken. Weet niet waarom.]

Standaard

4 gedachten over “Op stap

  1. De trein is een vervoersmiddel voor hopeloze romantici. Niet voor jonge gezinnen. Dat verstoort de toch al zo valse romantiek.

    {Mowl: jonge gezinnen zijn er om onze toekomst veilig te stellen. Niets meer of minder.}

  2. Steve schreef:

    Net als gisteren is er alweer een vrouw die de hoofdrol speelt in je stukje. Ik voel een nieuwe trend…

    (Is er iets dat je ons wilt vertellen?)

    {Mowl: dat doe ik toch al dagelijks?}

  3. tja, vrouwen zijn nu eenmaal eigenaardige wezens, dat weten we toch allemaal al…..
    Jammer dat je geen foto hebt gemaakt van de in de bukhouding staande vader. Was ook leuk geweest

    {Mowl: seks, seks, seks. Denk je wel es ergens anders aan?}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.